Herinneringen

Vandaag, precies 65 jaar geleden,

vertrokken we naar Pakistan.

Deze foto’s kwam ik tegen in het fotoboek van mijn overleden tante.

Nichtje overhandigde ze dit weekeinde.

Dan is het ook wel héél toevallig om die datum dan tegen te komen.

De uitzwaaiers staan gewoon aan de rand van het platform.

Tante heeft er nog bijgeschreven, dat dit vliegtuig,

op de terugweg - net na de start in Nieuw-Guinea

is neergestort. 

Zorgvuldig ingeplakt - dit was een totaal ander leven:

met een portier bij de poort, een bediende die op de kleine 

jongen lette. 

Mijn broertje in zijn pofbroekje, heeft hier leren lopen.

Op de onderste foto heb ik een Nederlands kostuumpje aan

(van de Ambassade geleend), voor mijn laatste schooldag.

Niet te bevatten voor de familie, hoe anders en hoe warm ook.

Mijn vader had Weg- en Waterbouw gestudeerd en werd aangenomen voor

het aanleggen van een nieuwe kade in de haven van Karachi.

De uitdaging was, dat er daar “onder water” beton gestort moest worden.

Steeds de getijden in de gaten houden: alleen bij laag water kon er gestort worden.

De uitdagingen trokken hem en hij genoot van het werk met de Pakistani,

had ook al snel wat Urdu geleerd. 

Ik ging naar een " private schooltje", waar mis. Jenkins mij lezen en schrijven leerde.

Wel had het gezin last van het klimaat. 

Op aanraden van één van de bedienden zocht mijn moeder

een Indiase dokter. Hij was thuis in tropenzweren, dysenterie,

precies wat ze nodig had.

We zijn er uiteindelijk " maar" twee jaar geweest.

Door familieomstandigheden kon het contract ontbonden worden

en gingen wij terug. 

Volgens mijn moeder was dokter Harriman nét zover, dat hij haar aanraadde

om met de kinderen terug te gaan.