Werkoverleg - zie je het thema verschijnen?

 Gistermorgen was het tijd voor werkoverleg: 

Julia en ik zijn eerst een hoekje op zolder gaan inrichten.

Het bankje is nét gemaakt door ActionMan. Eigenlijk voor de tuin,

maar nu eerst voor binnen.

Ik kan al mijn planten mooi bij elkaar zetten en meteen

een hoekje maken met oude familiestukken.

Er hangen merklappen, het doopbewijs van schoonmoeder en

een paar bijzondere borden. 

Ik vind vooral het ingelijste "diploma" van mijn schoonvader.

Hij heeft 40 jaar gewerkt, als touwslager, bij Lankhorst  Touwfabrieken in Sneek.

Een échte touwslager, die dan in een lijnbaan loopt. Die man is vast

in die 40 jaar een keer de wereld om gelopen...

Zo zag de lijnbaan er, heel vroeger, uit.

In het Zuiderzeemuseum hebben ze nog een lijnbaan(tje), 

waar je meer te weten kunt komen over het werk van de touwslager.

ActionMan kon haar nog wel een paar dingen vertellen....

Tevreden over mijn nieuwe plantenhoekje verhuizen Julia en ik naar

het atelier om het werk aan het Slow Stitching boekje te bespreken. 

Ik leg de pagina's op een rijtje - het gaat wel de goede kant op:

de pagina's worden aangevuld met borduurwerk en restlapjes.

Dit zijn borduurwerkjes voor de voorkant van het boekje. 

Helaas is mijn collega niet meer zo bezig met het werkoverleg:

een zacht gesnurk stijgt op uit het bakje met zijderestanten.

Gelukkig zie ik zelf nu wel een thema ontstaan!

Genieten van de herfstsfeer

Eergister werd het ineens even héél mistig,

toen het weer optrok was de tuin prachtig versierd 

met glinsterende spinnenwebben.

Het duurde maar een paar minuten.

maar het is typisch voor de herfstperiode. 

Op mijn werkblad liggen de pagina´s voor mijn Slow Stitched Journal,

het is nog een beetje rommelig. Nog geen eenheid, hoewel ik er met

plezier aan werk. 

Niet alleen pagina´s maken, maar ook deze kleine borduursels.

Boven dit werkblad hangen deze twee oudere werkstukjes  -

onderdelen van een quilt, die niet naar mijn zin was.

Ten einde raad, in stukken geknipt en deze twee zijn

zelfstandig verder gegaan. 

Ook toen was ik al met slow stitching bezig..

willekeurig borduren, ondergrond opvullen.

Terwijl ik werk denk ik na over de term

"slow stitching" - wat versta je daar nu onder?

Langzaam borduren is niet iets, wat je besluit te doen: 

hoe borduur je dan snel en wat doe je dan?

Snelbreien heb ik wel eens van gehoord maar houdt het wel op.

Je kunt tegenwoordig ook met slow cooking aan de gang en

er is vast nog meer mogelijk. 

Voor mezelf heb ik nu wel een idee erover: zonder voor opgezet plan werken,

op een meditatieve manier, kijken waar je werkstukje heen wil gaan.

"Verkeerde" steken zijn er niet - dat geeft je juist een mogelijkheid

een andere kant op te gaan. 

Kenmerk is wel, dat je geconcentreerd bezig bent met één ding tegelijk.

De rolodex raakt steeds verder gevuld, het is een leuk gezicht. 

Een paar pagina´s met quotes. Vooral die over rouw is mooi:

"Rouw is liefde die zijn adres kwijt is".

Sloooow Stitching

Slow Stitching - hoe vertaal je dat?

Langzaam borduren?

Hoe je het ook wil noemen, het gaat inderdaad traag.

Maar ook: geen vooropgezet plan - 

Wel bedenken dat er een rechthoekig boorduurtje

gemaakt gaat worden, maar niet vooraf weten hoe het

er uit zal gaan zien. 

Ik zocht wel lapjes uit, die in kleur bij mijn pagina's

passen. Toen eenmaal de ondergrond gekozen was,

zocht ik in de restjesbak naar iets bijpassends.

Dat werd het bruine lapjes met een soort zigzagpatroon.

Stukje fiberfill erachter en daarna vastzetten, hier 

met verloopgaren van Valdani. Dat is grappig omdat

er dan vanzelf na een tijdje een andere kleur komt. 

En inderdaad is het sloooow....  : lapje moet op die ondergrond

en je mag zelf weten hoe je dat doet. Grote of kleine steken,

recht of schuin - helemaal niet belangrijk dat ze verschillend zijn.

Heel ontspannend, als het maar vast komt te zitten. 

Rechts nog een paar pagina's, sommige met 

reststofjes er op.

Lang leve de bak met restjes...

Dit is een voorbeeld waar het geborduurde rondje vastgezet is

op de ondergrond. Met een stencil en reliëfpasta nog 

een beetje leven aangebracht. 

En natuurlijk gaan de dagelijkse pagina's ook verder:

Deze spread vind ik wel grappig geworden:

Links het meisje wat droomt over haar toekomst als glamourdame.

Rechts iemand waarvan de haren te berge rijzen als ze het

keurige figuurtje uit een tijdschrift ziet: Never! Nooit niet!

compositie in bruintinten

 

De laatste met een titel uit een tijdschrift voor hooggevoeligheid:

"een kamertje in mijn hoofd" - waar ik heen ga, als de wereld even te veel is.