dinsdag 28 juni 2022

Herinneringen




Vandaag, precies 65 jaar geleden,
vertrokken we naar Pakistan.



Deze foto’s kwam ik tegen in het fotoboek van mijn overleden tante.
Nichtje overhandigde ze dit weekeinde.
Dan is het ook wel héél toevallig om die datum dan tegen te komen.

De uitzwaaiers staan gewoon aan de rand van het platform.
Tante heeft er nog bijgeschreven, dat dit vliegtuig,



Zorgvuldig ingeplakt - dit was een totaal ander leven:
met een portier bij de poort, een bediende die op de kleine 
jongen lette. 
Mijn broertje in zijn pofbroekje, heeft hier leren lopen.
Op de onderste foto heb ik een Nederlands kostuumpje aan
(van de Ambassade geleend), voor mijn laatste schooldag.

Niet te bevatten voor de familie, hoe anders en hoe warm ook.


Mijn vader had Weg- en Waterbouw gestudeerd en werd aangenomen voor
het aanleggen van een nieuwe kade in de haven van Karachi.
De uitdaging was, dat er daar “onder water” beton gestort moest worden.
Steeds de getijden in de gaten houden: alleen bij laag water kon er gestort worden.
De uitdagingen trokken hem en hij genoot van het werk met de Pakistani,
had ook al snel wat Urdu geleerd. 
Ik ging naar een " private schooltje", waar mis. Jenkins mij lezen en schrijven leerde.

Wel had het gezin last van het klimaat. 
Op aanraden van één van de bedienden zocht mijn moeder
een Indiase dokter. Hij was thuis in tropenzweren, dysenterie,
precies wat ze nodig had.
We zijn er uiteindelijk " maar" twee jaar geweest.
Door familieomstandigheden kon het contract ontbonden worden
en gingen wij terug. 
Volgens mijn moeder was dokter Harriman nét zover, dat hij haar aanraadde
om met de kinderen terug te gaan. 




 

zaterdag 25 juni 2022

Snippet roll







 Eind april, toen ik nog met de Meisjes van Kampen bezig was, gingen we naar Ierland.
En natuurlijk moest er iets mee, voor dat ene moment dat je niet weet, wat je moet doen….

Ik vond een paar oude spoelen en daar kun je dan een lange reep omheen winden.
Zoiets heet een “ snippet roll” - ook weer een restverwerking, natuurlijk.
Snippertjes vastzetten op een ondergrond en daarna bewerken.
De spoel geeft het een mooi begin en later een beetje stevigheid.

Intussen zie je op de foto’s, dat er schot in de zaak komt.
Ik blijf het leuk vinden om te doen - mooie, oude knoopjes zoeken uit de voorraad,
zwart kant (geen idee, dat ik dat ook had liggen),  
een stukje oude sari om het begin netjes te maken.




In de verzameling handwerkjes -uit-de-familie
vind ik nu deze mooie zakjes. Waar ze voor bedoeld waren, 
weet ik niet. Misschien om peulvruchten of zo in te bewaren?
Er zit ook een schitterende verstellap van Schoonmoeder tussen.


Kijk eens, toen leerde je nog verstellen!


Nu heb ik bedacht...
om één van die zakjes te versieren.
Onderaan een stuk van een van een stalenset.
De staaltjes zijn eraf geknipt, nu is er een mooie
kleurige baan overgebleven.
Die ga ik verknippen en stukken ervan vastzetten 
op dit zakje. 
Lekker kleurig.


Het is nog maar een beginnetje..
eens kijken waar dit heen gaat.

dinsdag 21 juni 2022

Handwerkvondst






Bij het opruimen in het atelier
vind ik dit schattige bloesje.

Ik het het jaren geleden gekregen van een 
oude buurvrouw. Ze heeft het zelf vroeger gedragen,
maar haar beide jongens zijn niet geïnteresseerd.
Het heeft een bijzonder etiketje:


En het borduursel is ook zo beeldig: goud en oranje glansgaren
met smockwerk bij de taille, hals en mouwtjes. 
Op de mouwtjes zit een extra vakje borduurwerk met ook nog open randjes
(die randjes met de rode vlakjes), die ook bij het
borduurwerk aan de voorkant zitten.
Maatje 2 staat er in, geschikt voor een frèle meisje of jonge vrouw. 

Heeft iemand een idee, waar het weg kan komen? 
Hongarije?
Oostenrijk?

Ik denk, dat ik het heel voorzichtig ga opstrijken.
Maar wat zal ik er daarna mee doen?



 

woensdag 15 juni 2022

Boeken, boeken- boekentips


 Er ligt altijd wel een stapeltje boeken klaar
zodat ik nooit misgrijp.




Allereerst: "De Chocoladevilla"- Maria Nikolai.
Eerste deel van een trilogie, de beide andere delen zijn hier 
nog niet uitgebracht. 
Boeiend verhaal over Judith, dochter van een chocoladefabrikant.
Welgesteld gezin met drie kinderen. Judith is de oudste en
heeft twee jongere broertjes - een tweeling.
Moeder is in het buitenland vanwege een zwakke gezondheid. 
Judith heeft veel belangstelling en gevoel voor het bedrijf van haar vader.
Ze ontwikkelt nieuwe chocoladevarianten, houdt toezicht op
de winkel en het personeel.
Ondanks haar voorstellen en pogingen om meer betrokken te worden
bij het bedrijf, krijgt ze geen kans van haar vader.
Een dochter wordt uitgehuwelijkt en bestiert daarna haar huishouding
en zorgt voor de kinderen - punt.

Dan komt Victor Rheinberger op hun pad, letterlijk en figuurlijk.
Hij krijgt taken in de fabriek, Judith en hij kunnen het goed vinden.
Hij is heel enthousiast over haar ideeën en stimuleert haar daarin.

Dan wordt op een balavond , totaal onverwacht voor Judith ,
haar verloving met de zoon van een rijke bankier aangekondigd.

Intussen krijgen we ook meer informatie over de moeder
en de redenen van vader voor dit huwelijk van zijn dochter.

Meer vertel ik niet... wel dat ik uitzie naar de beide volgende delen.



Het tweede boek: " De verdwenen brieven van Esther Durant" - Katye Nunn.

We leren Esther kennen als ze onderweg is met haar man voor een weekje vakantie.
Beetje vreemde tijd is het wel: het is begin november en ze gaan 
naar de meest zuidwestelijke punt van Engeland.
Hun zoontje Teddy mocht niet meekomen, ze gaan naar een oude vriend van haar man.

Het blijkt, dat deze vriend (een arts) een soort opvangoord heeft gesticht
op eenkleine eilandje. Hij vangt hier getraumatiseerde mannen op.
Eén keer per week komt er een bootje met
post en levensmiddelen. Je kunt met geen mogelijkheid ongezien wegkomen.

Tot haar verbijstering laat haar man haar hier achter:
om op krachten te komen en dan niet een weekje, maar voor maanden.
Ester is de enigste vrouw van de groep. Er is elke dag een praatsessie met de 
dokter, verder mag je doen wat je wilt.
Ieder lid van de kleine groep heeft een eigen taak gevonden: de tuin onderhouden,
vissen of groente oogsten voor de keuken. 

Het verhaal van Esther speelt begin jaren '50 - ze heeft het moeilijk
na een traumatische ervaring. 
Ondanks alles begint ze zich thuis te voelen
in de groep en op het eiland. 

De tweede verhaallijn is die van Rachel, een Australische onderzoekster van 
zeeleven. Ze heeft een nieuwe baan: onderzoek doen op een klein eilandje,
onderdeel van de Scilly eilanden.

Beide boeken hebben éen ding gemeen: vrouwen hadden vaak geen enkele zeggenschap
over hun eigen leven. Esther, die door haar man zonder overleg en onder valse voorwendselen
weggebracht wordt.
Judith die door haar vader gekoppeld wordt aan een man,
die haar niet waard is. 
Gelukkig leren ze de omstandigheden naar hun eigen hand te zetten. 

Het laatste boek: 
" Een tijd om nooit te vergeten" - Jennifer Robson.
Heel toevallig las ik dit boek ná  de festiviteiten voor het Platina jubileum van
Queen Elizabeth II.
Dit boek gaat over het maakproces van haar trouwjurk. Die had ik inderdaad in 
één van de documentaires voorbij zien komen.

Ann Hughes is borduurster in het atelier van Norman Hartnell.
Het zijn de grijze jaren na het einde van de Tweede Wereldoorlog,
nog steeds zijn de meeste dingen op de bon, het is armoede troef.
Ze is blij met haar baan en is er goed in. Hartnell levert veel kleding
voor de toenmalige Queen en haar beide dochters: Elizabeth en Margaret Rose.
Het is heel eervol om bijvoorbeeld de kleding voor het statiebezoek aan Zuid-Afrika
te maken. Dan wordt de verloving van de kroonprinses bekendgemaakt.
Hartnell mag de trouwjurk leveren en Ann is één van de belangrijkste borduursters.

Er is intussen nog een goede borduurster aangenomen: de uit Frankrijk
afkomstige Miriam Dassin. Zij is in de oorlog opgepakt en heeft Auschwitz
overleefd. Na de oorlog was ze borduurster bij het huis van Christian Dior.

De vrouwen raken bevriend en helpen elkaar waar ze kunnen.

Dan komt Heather in beeld: haar oma is plotseling overleden en laat haar
een paar heel bijzondere borduurwerken na.
Dit lijken wel proefjes te zijn voor motieven van de trouwjurk van Queen Elizabeth
te zijn. Maar hoe kan een vrouw uit Canada, die nooit handwerkte, hier aan gekomen zijn?

Ik vond een artikel waar de schrijfster vertelt over haar inspiratie voor het boek
(wie zijn de maaksters van bijzondere trouwjurken zoals die voor Kate Middleton, 
Diana en nu Princess Elizabeth) en haar zoektocht naar meer informatie.

Boeiend!

Ik vind de Engelse titel : "The Gown" (de Jurk) beter
gevonden dan de Nederlandse - beetje algemeen. 


vrijdag 10 juni 2022

Pinksteren 2022

 


Met Pinksteren is het vanwege altijd heel druk in de stad:
het hoogtepunt is de Fiets11steden met 15.000 deelnemers.

Langzamerhand is het hele weekeinde gevuld met activiteiten,
de eerste was op vrijdagavond:
Tsjillen in de sloep.

Vanaf 9 uur 's avonds is er een sloepen/sloepjestocht
door onze grachten. 
Langs de route wordt op allerlei manier muziek gemaakt -
alleen of in groepen. 
En alles versierd, natuurlijk...
Hoe donkerder het wordt, hoe leuker het is.
Alleen was de wind erg koud,
dus buurvrouw en ik gingen na een rondje centrum
snel naar huis -de warmte trok
(maar we hadden toch de sfeer geproefd).








Zaterdagochtend was het tijd voor een "inspectierondje":
een grappig, zelfgemaakt sloepje in de walkant,
de tent voor de dj van de dag,
en natuurlijk de grote finishtent op het plein.

Zaterdag is ook altijd de dag voor de Mini-11Stedentocht,
altijd een vrolijke boel.
's Avonds Wielerronde en om 00.00 uur
vertrek van de Steppers.

Zondagmiddag begon het te regenen,
en flink ook. Er zat 43 mm in onze regenmeter, toen ik 
maandagmorgen om half 9 keek. 
In de loop van de dag kwam er nog 15 mm bij.


Tegen 10 uur liepen we een rondje centrum,
en de eerste fietsers vlogen al door het centrum
(dan zijn ze dus al terug uit Dokkum!)
op naar de soep!
Een opwarmertje was hard nodig,
want er kwamen berichten door over douchen in
Dokkum om steenkoude deelnemers op te peppen.
Om 12 uur vertelde de voorzitter 
dat er al een bezemwagen langs de noordelijke route ging
om mensen op te pikken.
Ongehoord, nog nooit meegemaakt.



In ons Bolswards Nieuwsblad las ik, dat er 's morgens al 
2.000 deelnemers niet aan de tocht begonnen zijn. 
en dan onderweg nog 3.000 mensen onderweg afgestapt.

In de loop van de week hoorde ik in de kennissenkring,
waar familie deelnemers van koffie en middageten voorzien,
hoe blij de fietsers waren om even uit de koude regen en
de harde wind te bij. Even bijkomen...
Toch waren er ook goedgetrainde deelnemers, die opgewekt
aan de reporters vertelden, dat het best wel te doen was. 
Goed getraind aan de start, goede regenkleding
en dan lukt het wel (hopelijk ook geen lekke banden)


De laatste deelneemster kwam om half 12 's nachts binnen.
Een topprestatie!

Volgens de voorzitter : "de zwaarste tocht ooit ".