Vorige week was het weer zover: de jaarlijkse herhalingscursus
voor alle BedrijfsHulpVerleners.
Koffie en thee stonden klaar, we bogen ons deze keer vooral over
de ontruimingsprocedures.
Voorgaande jaren zaten we altijd in de bibliotheek
van Workum, klein en overzichtelijk.
Nu gingen we eerst in drie groepen het hele pand door:
een ware ontdekkingsreis voor sommige collega's.
De bibliotheek zelf zit sinds twee jaar op de begane grond,
boven wordt één ruimte verhuurd aan SeniorWeb,
en is er opslagruimte van alle nieuwe boeken voor
de Bibliotheken op School.
Op de bovenste etage zit het kantoor van onze directie.
De instructeur liet ons na afloop van elke werkvloer een plattegrond tekenen,
niet zo eenvoudig - het is een oud fabriekspand met veel
kleinere ruimtes.
Overal nooduitgang, brandblussers/brandmelders aangeven,
zo kregen we een duidelijk beeld van de voorzieningen.
Eén van de oefeningen was met een speciale bril op naar de personeelsingang zien te komen.
Dat was een moeilijke: als je in een ruimte bent, die vol rook staat zie je niets
(die bril met matglas) en moet je heel laag blijven.
Als je niets ziet, ben je gedesoriënteerd en heb je
geen benul van je omgeving.
Gelukkig vond ik een collega en hand in hand, al pratend: "ik heb hier rechts een muur"
"ik voel links de balie, dan moeten we rechtdoor zien te komen" zochten we onze weg.
We botsten tegen een boekentafel, en daarna tegen een kast, waardoor
we wisten dat we in de buurt van de deur waren.
Je krijgt het er heel benauwd van, hopelijk krijgen we er nooit mee te maken!
als laatste nog reanimeren - dat oefenen we elk jaar.
Maar deze medewerker, die we "bewusteloos" in de lift aantroffen,
bleek een hangertje om te hebben, met daarop:
"Ik verbied iedere vorm van reanimatie".
Oeps, dat was wel even heftig!
We waren er helemaal klaar voor en dan mag het niet -
tijd voor een goed gesprek met de instructeur!
Het was een hele nuttige ochtend, die ook een aantal aandachtspunten
opleverde: gebruik van aanwezigheidsbordjes, plek van de EHBO-doos
om er maar een paar te noemen.
Deze week troffen we ineens een verdacht pakketje aan...
Oei, geheimzinnige pakjes hebben we nog niet geoefend,
maar, met alle nare dingen van de laatste tijd in Parijs
besloten collega en ik dit zeer voorzichtig te benaderen:
aanwezigen sommeren uit de buurt te gaan
(er was maar één klant),
omtrekkende beweging:
ligt er iemand, die gereanimeerd moet worden?
dat hadden we zo kunnen doen
(nee, niemand in de buurt)
tikt het?
(nee)
hangen er snoeren aan?
(nee)
wat zou het zijn?
"goed observeren" is ons geleerd
Helder moment:
Is het misschien een paraplu?
(het stormde en stortregende ook nog)
voorzichtig met één vinger prikken...
(nee)
weer een helder moment:"
"Weet je wat het is?
Het is een opvouwbare keu!!!"
opgelucht pakken we het van de uitleenapparatuur
en leggen het achter de balie.
Een uur later gaat de telefoon:
Of de keu van meneer misschien nog in de bieb ligt?
Vraagstuk opgelost!
