donderdag 27 februari 2020

Een hond heeft een baasje


Wij hebben geen hond, we hebben een kat

Julia,
zo heet ze.


we hebben ook tuindeuren

je voelt het al aankomen zeker?




1 + 1 = 20



Deze week leek het me leuk om eens bij te houden, 
hoe vaak ze voor het raam staat te roepen.

Van 's morgens 6 uur tot 's avonds 10
(dan gaat de poort dicht!)

gisteren 20 keer!
vandaag zitten we ook al weer op een keer of 12.
Een kat heeft personeel, dat is hiermee bewezen.

Niet geteld zijn de keren, dat ze zelf door het kattenluikje gaat of komt...


En als ik mijn breiwerk zoek - dan ligt zij er bovenop ;-))

zaterdag 22 februari 2020

Tussen Dennis en Ellen...


Tussen Denise en Ellen in was het even heerlijk rustig weer.
Ik ging lopend boodschappen doen, zodat er in alle rust een rondje om
het Stadhuis gedaan kan worden.

Sinds begin februari (klik) is er een extra gevelstuk met ramen
geplaatst. 


er is daar een binnenruimte gemaakt.
Zo te zien aan de steigerrand komt er nog een etage (of was het een geveltop?)


De hoek moet ook nog een opvulling hebben - misschien glas?


Waar nu de vrachtauto's staan met alle prefab onderdelen,
was de gracht! Die is eerst opgevuld, zodat dit soort aanvoer 
zonder problemen gedaan kan worden.
Als de bouw klaar is, krijgen we de gracht weer terug en kun je aanleggen
bij de Waag en het Stadhuis in gaan. 


De lantaarns op de hoeken van het trap naar het bordes 
zijn goed ingepakt.


Zo zag het er uit....


Meteen naast te trap,aan de rechterkant is al een begin
gemaakt met de nieuwe toegangsdeur.
Over een jaar (?) zit hier de gebruiksvriendelijke toegang tot het complex:
rolstoelopgang met schuifdeuren. 


En de achterkant groeit ook! 
Straks ziet het er uit alsof het altijd al zo bedoeld was.


Tegenover het Stadhuis staat het gebouwtje, waar vroeger de bibliotheek 
in zat. Daarvoor was het de Bewaarschool,waarover ik
in dit blogje (klik) schreef. 


Mijn moeder kan zich deze deur nog goed herinneren:
elke ochtend deed ze hem open om de kinderen binnen te laten.
Nu zit hier het Gemeenteloket. Zij gaan t.z.t. ook verhuizen
naar het Stadhuis. 




zondag 16 februari 2020

Je hoort mij niet klagen


De tweede storm binnen 14 dagen trekt vandaag over: Dennis heet hij.
Het is niet niks: wát een regen, opletten met die windvlagen - een ochtendwandeling
is iets waar je niet over moet nadenken: hoedje op, goede jas aan en gewoon gaan...

Intussen heb ik, dankzij Chiara en Dennis veel tijd doorgebracht in het atelier.
Opruimen,
opruimen,
weggooien,
opruimen,
klaarzetten voor de Kringgloop
weggooien

Je begrijpt: alles, maar dan ook alles is door mijn handen geweest. 




Het resultaat is al die lege bakken, twee zakken met textiel en dozen
vól voor de Kringloop. 




Ik heb nu een hoekje, waar alles voor het werken met papier bij elkaar staat.
De computer, die onder de tv stond is verderop in de stellingkast gekomen.
Nu kan ik op de grote tafel en in het hoekje knippen en plakken. 


Hier begon het mee: ik vroeg me af of  het mogelijk zou zijn,
de computer te verplaatsen. Leek me nogal een ondernemeing, maar ActionMan
vond het een leuk klusje: 's avonds geopperd, de volgende morgen
begonnen de werkzaamheden meteen. 
Stond ik vóór de koffie al een stellingkast leeg te halen 
(want snoeren je niet zien
volgens AM).
De printer, de telefoon, de pc werden geïnstalleerd.
Intussen verplaatste ik dozen, lichtte de onderste plank op (voor die snoeren)
en stofte alsof mijn leven ervan af hing. 


Daarna keerde ik elke doos om op het kleed en ging sorteren. 



Ook het werkblad en de vakjes eronder aan de andere kant
zijn opgeruimd en nagekeken. 
Er is weer ruimte om te werken.







De Ikeatrolley is opnieuw ingericht en heeft nu al mijn mappen met knipsels
netjes bij elkaar. Handig, ik kan hem zó naast me trekken om lekker te snuffelen. 
Waar storm en regen al niet goed voor is....


woensdag 12 februari 2020

Boekentip - Een Losse draad



Een paar jaar geleden las ik van Tracy Chevalier "Het meisje met de parel". Ik weet nog, dat het een mooi boek vond, met veel informatie over de tijd rond 1660. De titel van haar nieuwste boek trok me aan: Een losse draad - wat voor losse draad hebben we het over?

Het verhaal speelt in 1932, de gevolgen van de Eerste Wereldoorlog zijn goed voelbaar: Violet Speedwell heeft niet alleen haar broer, maar ook haar verloofde verloren. Haar vader is recent overleden, zodat Violet nu voor haar depressieve moeder moet zorgen. Het is ongekend om alleen te gaan wonen, maar dat is precies wat ze doet: ze kan werk krijgen op een kantoor in Winchester. Het kost moeite te wennen: wonen bij een hospita en met een schamel loontje kan ze zich bijna niets veroorloven. Tot ze bij de "borduursters" mag aansluiten. Deze groep borduurt nieuwe knielkussens voor de kathedraal. Ze krijgt vriendinnen binnen deze groep en maakt ook kennis met Arthur, die klokkenluider is. Zo komt ze inraking met de wereld van het klokkenluiden en ook het borduren van de kussens zorgt voor veel afleiding. Het boek volgt niet alleen het leven van Violet en Arthur, maar ook verschillende vrouwen uit de borduurstersgroep. Bijvoorbeeld de twee lesbische vrouwen - een enorme schande in die tijd. Vrouwenrechten (nou ja - geen rechten), de relatie met haar broer en zijn gezin, het borduren - er komt veel aan de orde in dit mooie boek. Ik had in elk geval veel om over na te denken toen het uit was. Lees het, het is de moeite waard.
Ik heb haar volgende titel aal binnen: Opmerkelijke schepsels - over fossielen....

De borduurstersgroep in Winchester bestaat echt en is er nog steeds. Ze heten de "brodeuses"
In de tijd van Violet stonden ze onder de bezielende leiding van Louisa Pesel. Hier  en hier kun je voorbeelden van het werk bekijken. Ook nu zijn de borduursters nog aan het werk, ze richten zich nu op onderhoud en restauratie van de kussens.
.



vrijdag 7 februari 2020

Iets nieuws bedacht?

Tijdens de verhuizing van de bibliotheek,
toen er overal opgeruimd werd, 
vond ik een Rolodex, compleet met kaartjes.
Hopeloos ouderwets, natuurlijk en daarom aan de kant gezet.

Het hield mij wel bezig,
die kaartjes zijn toch geweldig - een kans voor heel veel creativiteit.
"Neem toch mee", zei collega. "Jij ziet er iets in,
straks ligt het in de container!"

Okee, mee naar huis.
Ik keek er een tijdje naar en begon kaartjes te beplakken,
net als in mijn Traveller's Noteboekjes.

Leuk om te doen, vooral als er over een tijdje 
heel veel gedaan zijn.


Dit is het resultaat tot nu toe
(klik op de foto voor een vergroting).

Kom ik op Instagram een nieuwe hype tegen...
je snapt het al,
er zijn meer mensen mee bezig, het hing in de lucht.
In 2015 heeft Heidi Schwapp er al een eigen variatie van gemaakt. 
Ik ga gewoon verder mijn oude rolodexje.




maandag 3 februari 2020

Even niet opgelet....


Ik heb de laatste maand(en) niet zo goed opgelet,
wat er bij het stadhuis gebeurt.
Ja, wel gezien, dat er betonauto's achteruit het terrein opreden...
Maar dan werken ze nog in de grond en valt er nog niet zo veel te zien.



Sinds januari is er meer zichtbaar.
Er worden grote muurdelen aangevoerd.
De hoofdstraat is geblokkeerd, als zo'n oplegger ook weer 
achteruit het terrein oprijdt.
De hoge kraan tilt de delen op hun plek.
En nu zijn er ineens drie lagen!
Op de middelste foto zie je het tussenstuk, waardoor de verschillende
onderdelen straks met elkaar verbonden zullen zijn. 


De hoge bomen worden opgenomen in het nieuwe binnenterrein,
wat nu ontstaat.
In dit gebouw komt het archief van Sud West Fryslân, waar Bolsward onder valt.


Ook aan het Stadhuis wordt hard gewerkt.
(even op de foto  klikken voor een duidelijker beeld)
De nis achter het leeuwtje is waarschijnlijk nagekeken/opnieuw gevoegd,
het leeuwtje zelf, staat stevig vastgezet aan de steiger met kussentje tegen 
beschadiging. 



In de straat er achter kun je ook goed zien, hoe het archiefgebouw 
de lucht in komt.  


Kijk,dit is dat tussenstuk van daarnet. 
Links het bestaande gebouw, waar de bibliotheek komt.
Recht vooruit, de overkapping waarmee een binnenplein 
geconstrueerd wordt. Rechts het archief.
Als het klaar is, kun je op de eerste etage ook van het oude naar het nieuwe 
deel oversteken. Hier krijgen de musea de ruimte, om de geschiedenis van Bolsward
gestalte te geven.



Ik mocht even in de binnentuin van het gebouw van Sociale Zaken kijken.
Heel vroeger ( net na de Tweede Wereldoorlog) was dit de
Bewaarschool, waar mijn moeder juffrouw was. Ze heeft wel eens verteld,
dat ze met de kinderen in de tuin zaten, bij de grote boom.
Toen ik, begin jaren 80, in Bolsward kwam wonen, zat de bibliotheek
in het pand. Ook collega's vertelden over die tuin mét boom: 
heerlijke plek in de zomer.



Ja, het zal wel goed komen...