“ even zien, hoe het kleedje wordt” dacht ik vorige week.
Het was zó warm, dat ik binnen zat te haken.
“ ga eens wat beter liggen, toe - even helemaal plat”
“ Doe ik al, hou op te prikken en te trekken” vond het kleedje...
( ook een wat korter lontje als normaal).
“ sommige zeshoeken zitten er zo vreemd tussen” vond ik
en trok nog eens aan een zijkant. “ Je bobbelt!
Bij paper piecing had ik het altijd mooi plat”.
“Ik ben gehaakt en dat is heel anders!” vond het kleedje.
“Je moet niet zo zeuren, gewoon doorgaan, je koffertje is bijna leeg.”
dat ik nog eens naar keek. Tot mijn verbazing vond ik drie (!!!) afwijkende zeshoeken....
“Waarom heb je dat niet gezegd?” vroeg ik, terwijl de stoom uit mijn oren kwam. (hoe krijg ik die er in hemelsnaam tussenuit?)
“Is dat mijn verantwoordelijkheid?” merkte Kleedje op. “ Ik ben daar niet voor ingehuurd, ik ben voor “schattig” en “zacht”, bovendien ben ik Blond! Jij hebt een paar Senioren momenten gehad en daar heb je de pest over in...”
Goed, ik besloot de discussie niet aan te gaan: leermoment uit de bieb - meebuigen met de klant.
Gelukkig is het nu een stuk koeler, hebben we ein-de-lijk ook wat regen gehad
en viel het nog mee om de bijzondere gevallen er tussenuit te krijgen.
Beide partijen liggen/zitten er nu weer ontspannen bij.
4 opmerkingen:
Oeps!
Gelukkig dat het nu iets koeler is ;)
Wordt wel heel mooi!
Gelukkig vond je de verkeerde. Wat kan je dan zoeken en trekken en duwen hè. Ik vind het een heerlijk lief kleedje worden.
Heerlijk verhaal...Ach ja, ook kleedjes hebben zo hun perikelen ... zeker met warm weer!
Wat heb je dit op een leuke manier beschreven.
Een reactie posten