Vorige week vrijdagavond verdween mijn kat. De hele week heb ik lopen zoeken. Ik had hem nog maar 8 maanden. Vorige zomer heb ik hem gevonden, toen hij in onze buurt rondzwierf.
Mijn hele leven heb ik al katten aangetrokken. Volgens de dierenarts staan er pijlen op de straat, die zwervers naar mijn huis verwijzen. Ik heb nog nooit een kat gekocht, ze zijn altijd bij me door de heg gestapt, voor de deur gaan staan of bij me afgegeven. Ook bij deze kat was dat weer het geval: twee maanden heb ik rondgevraagd naar de eigenaar. Op advies van mijn eigen dierenarts heb ik 'm in huis genomen. Vanaf het eerste moment was het liefde op het eerste gezicht tussen ons. De eerste paar weken zat hij aan mijn been gekleefd. Bij alles wat ik deed, zat hij naast me.
Vanmiddag heb ik in de buurt aangebeld en gevraagd of ze de poes gezien hadden. Bij het tweede huis was het raak: het was de kat van haar ex! Jeetje, wat nu. Eerst maar mee naar binnen en verder vragen. Ze moest er vorig jaar een tijd op passen en was hem kwijt geraakt omdat er bij haar moederpoezen met een nest waren. Hij vond daar niets aan en is weggelopen. Zij had hem vrijdag zien lopen en was achter hem aan gegaan. Bij onze achterdeur heeft ze hem opgepakt en meegenomen. Meteen de ex gebeld en die kwam snel en was helemaal blij dat de kat weer terug was.
Vanavond ben ik bij de ex geweest om te zien of het dezelfde kat wel is. En ja hoor, daar zit mijn Grey-One in de vensterbank. We waren blij elkaar weer te zien. Hij kwam meteen bij me zitten. Ik heb mijn adres achtergelaten, zodat ik gebeld kan worden als hij ooit een goed adres voor deze jongen zoekt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten