Begin deze week leende ik in de bieb
het boek Al het blauw van de Hemel
-Melissa Da Costa
Een dikke pil maar een mooie duidelijke
bladspiegel.
Het leest gemakkelijk en dat komt ook van de schrijfstijl:
de zinnen zijn niet lang.
Emile is nog maar 26 als hij te horen krijgt,
dat hij jong-alzheimer heeft.
Hij neemt een rigoureus besluit door stiekem
een camper te kopen, op internet naar een
reisgenoot te zoeken en er vandoor te gaan.
Geen gedoe in ziekenhuizen en zorg voor familie.
Er reageert een jonge vrouw Joanne en ze gaan samen op stap.
Emile wil zijn leven nog de moeite waard maken
en Joanne is ook op de vlucht.
Emile leert van Joanne in het moment te leven
en ze vinden een manier om met zijn voortschrijdende
ziekte om te gaan.
Je weet hoe het af gaat lopen, dat merk je ook
aan Emile zelf maar Joanne steunt hem steeds.
Ik kon het maar moeilijk wegleggen omdat
ik graag wilde weten, hoe hun reis verder zou gaan.
Ze komen op mooie plekken, ontmoeten
mensen die hun vrienden worden en Emile
komt er achter, waar Joanne voor op de vlucht is.
Ik heb het intussen uit, maar breng het niet meteen
terug naar de bieb. Ik wil nog een paar citaten
uit het boek noteren en een beetje nadenken
over het verhaal.
Mijn Beppe van moederskant werd later
in haar leven dement.
Het is een grote angst voor mij, om dat ook te worden.
Toch vond ik dit verhaal niet beangstigend,
misschien omdat Emile zélf het heft in handen neemt.
Ik vind het een heel positief boek, het verhaal wordt
eerst vooral uit het perspectief van Emile
verteld en later vanuit Joanne.
Prachtig!
4 opmerkingen:
Dat klinkt als een boek dat erg de moeite is. Ik heb hem genoteerd. Dank je wel.
Ik had er al over gelezen. Nu gaat het zeker op mijn lijst, al lijkt het me misschien wel confronterend.
Na 6 jaar zorg voor mijn man met Alzheimer laat ik dit boek maar even liggen. Ook al was hij niet jong, het waren nog tussen alles door mooie jaren….
Wat een geweldig boek! Ik wil het nog wel een keertje lezen. Zo jammer dat het uit is.
Een reactie posten