Wat je nooit van mij gedacht zou hebben:
ik heb moeite met het verknippen van lapjes -
vooral die mooie fatquarters, aangeschaft in
mijn quilttijd.
Je weet wel: zó mooi, even apart houden voor een speciale gelegenheid,
die ga ik later gebruiken.... die stofjes.
Er staat een oude koffer, maar een enorme voorraad.
voor later!
Als je een quilt maakt, los je het simpel op:
liniaal erbij en snijden maar.
Dan gaat het snel.
In de Duikvluchtperiode veranderde de manier van werken.
Meer naar het gebruik van motieven in de stof of bijzondere materialen.
Je kunt de angst voor het verknippen ook oplossen door een
lapje gekreukeld in de hand te nemen en dan met de schaar gewoon
knippen. Dan ontstaan er rommelige stukken, gehakkeld als het ware.
Dat haalt voor mij het nieuwe eraf en gaat het gemakkelijker.
Toen zag ik op het blog van rafelsenrozen, het boek
Slow Stitch voorbij komen en een tijdje later het tweede boek
van de schrijfster: Resiliant Stitch.
Toen heb ik het eerste boek besteld, omdat het idee
"werken met resten" me aansprak.
En voor ik het wist, lag de vloer bezaaid met gekregen stofjes
en was er een soort landschap gelegd.
Gewoon, zoals de lapjes zijn, zo zijn ze gebruikt.
Die lange strook middenover is van een workshop met
Ans Kastein. Toen hebben we zulke mooie dingen gemaakt,
dat ze meteen in een eigen (Hema)bak gekomen zijn
(voor een speciaal werkstuk/moment).
een gek bruin/zwart lapje met een soort mensfiguurtje erin
en ineens het besluit, die lange strook door te knippen.
Later nog een keer geknipt en wat kleur toegevoegd
en ook het bruine vlak gevuld met
een quote uit het kleurboek, wat bij het nieuwste nummer
van het blad Flow zat.
Het lijkt nu af te zijn, behalve nog de afwerking van die spelden met
borduurgaren er om gedraaid. Die ga ik nog vastzetten, zoals ze zijn -
een soort bolletjes.
Beide boeken van Claire Wesseley-Smith
vind ik een waardevolle aanvulling op mijn collectie.
Het gebruik van restmaterialen, "taking a thread for a walk" -
borduren en niet weten waar het zal eindigen inspireren
me heel erg - "wat zou er gebeuren als..."
Afgelopen herfst vond ik ook een mooie manier van werken.
Dat leverde een bijzonder boekje met borduurwerk op.
Ook nog een heel mooi boek gelezen:
The brilliant Life of Eudora Honeysett.
Eudora is een vrouw van 85 jaar, die het wel gehad heeft
met het leven. Ze begrijpt niets meer van de mensen:
altijd met een mobieltje bezig, boos reageren op de tragere reactie van oude mensen.
Het hele leven kost haar steeds meer energie.
Nu heeft ze ook geen vrienden of kennissen - ze is gewoon eenzaam.
Op een dag krijgt ze een flyer in de handen over een kliniek voor
levensbeëindiging in Zwitserland Dát is het. Ze neemt contact op.
Intussen krijgt ze nieuwe buren, het buurmeisje Rose zoekt contact
en, tegen wil en dank, raken ze bevriend. Ze maakt kennis met een
weduwnaar, die depressief is en hulp nodig heeft. Er gebeurt weer van alles.
Elk hoofdstuk eindigt met een stuk over een gebeurtenis
in het leven van Eudora, waardoor je haar reacties steeds beter begrijpt.
Intussen zet haar besluit om naar Zwitserland
te gaan wel door.
Ik vond het een ontroerend boek, jammer dat het nog niet vertaald is.
3 opmerkingen:
Wat leuk dat jij ook les had bij Ans. Ik ben er jaren geweest en vond het een geweldige lesgeefster en quiltster.
Wat je nu gemaakt hebt vind ik geweldig. Zomaar bezig zijn en je laten inspireren door..... en dan dit enige werkje. Heerlijk.
Zo te lezen heb ik je op kosten gejaagd. Maar och, een boek is niet zo duur als een hele cursus denk ik altijd maar.En het resultaat mag er zijn. Ik had nooit moeite met in lapjes knippen... hups:direct een stukje eraf. En je begrijpt: het boek komt op het lijstje.
oh mooi, lijkt me een fijne manier van werken.
Een reactie posten