Na een week binnen zitten was het gisteren hoog tijd
voor een therapeutisch wandelrondje.
Nog vroeg, lekker rustig,
Goed te doen, zonder de lenzen er voor in te doen.
Vlak bij huis was het helaas niet zo leuk,
als je, als boom, een groot wit kruis op je stam hebt,
wordt het heel naar.
Dreigende apparatuur,
afzetlinten, een hek om het weggetje mee af te sluiten.
Vrijdagmorgen had ik er al iets van meegekregen,
maar hier zijn "ze" 's middags blijven steken.
och....,
hoe oud zou hij zijn?
Een jaartje of vijftig?
Dan moet hij al er gestaan hebben,
toen mijn Pake en Beppe in dat rijtje
huisjes woonden.
De oude wilgen, achter het huizenrijtje,
zijn een paar jaar geleden gesnoeid.
Die lopen dan weer prachtig uit.
Even verder is nog een ernstig geval,
bij de storm-met-code-rood,
is hier een grote tak afgebroken.
Gelukkig in de heg bij de huizen terecht gekomen,
maar het scheelde niet veel
of ze hadden grote schade gehad.
Hier wordt ik wel heel blij van;
zie je hoe mooi de kleur van de takken is?
2 opmerkingen:
Bekend plekje.
Heb ook staan kijken maar dan vanachter het raam.
De bomen zijn van binnen ziek.
Je moet er niet aan denken dat ze om zouden waaien.
Dan blijft er niks van het huisje van mijn dochter over.
En het word al zo mooi!
Altijd jammer als er een boom omgehaald moet worden... Maar soms kan het niet anders! Ja, als bomen konden vertellen dan zou je boeken vol kunnen schrijven.
Inderdaad, als je goed kijkt zie je overal al weer puntjes in de takken.. de belofte van het komende blad...
Beterschap voor het laatste restje hoor!
Groetjes, Elizabeth
Een reactie posten