In het Bolswarder Nieuwsblad stond een artikel over een project van Thuishotel : het schrijven van een levensboek. Een geschoolde vrijwilliger komt met je praten en samen zet je het verhaal van je eigen leven op papier.
Dit project is vijf jaar geleden gestart en toen ik er over las, vond ik mijn vader een geschikt persoon om hierbij begeleid te worden. Het hele voorjaar van 2012 is er aan gewerkt. Er komt van alles op de proppen, heel veel herinneringen worden opgehaald. De doos met foto's werd te voorschijn gehaald en, samen met de vrijwilligster, die het verhaal noteerde, werd zijn leven doorgenomen.
Uiteindelijk stond alles op een rijtje er is er een mooi boekje van gemaakt. Ik heb het gevoel gekregen, dat het voor mijn vader belangrijk is geweest. Hij heeft kunnen vertellen over belangrijke beslissingen in zijn leven en zo krijgen wij, de kinderen, een beter inzicht in zijn motivaties. In het artikel komt duidelijk naar voren, dat de vertellers het boek als heel waardevol ervaren. Ze krijgen ook het gevoel nu een beter overzicht over hun leven te hebben.
Hier is een filmpje te zien, waar uitleg gegeven wordt over het project. Het is de moeite waard om iemand uit je omgeving aan te melden, het is leuk en je hebt later een prachtig levensverhaal.
3 opmerkingen:
Zo'n project loopt hier ook. Wat geweldig om zoiets te hebben. Mijn vader stierf al 35 jaar geleden en ik zou nu ik ouder wordt graag meer geweten hebben over zijn tijd in de oorlog bij de Irenebrigade en hoe het was om een bedrijf in Engeland op te zetten en dan toch weer moeten stoppen omdat je uit een veilig land komt en je geen verblijfsvergunning meer krijgt.
Eigenlijk zouden we allemaal zo'n boek moeten maken.
Zie het bij mijn oudste dochter die met dementen werkt.
Het is zo belangrijk meer van het verleden te weten als het heden niet echt meer aanwezig is.
Zij heeft ook al zo'n boek voor haar zelf gemaakt.
Nu alleen nog bijhouden natuurlijk...
Ik heb me aangemeld, om met een vrijwilliger mijn boek te gaan schrijven, want in mijn eentje wordt het moeilijk. En samen is altijd gezelliger en je deelt meteen je verhaal, tijdens het schrijven al.
Voor mijn kinderen en kleinkinderen op de eerste plaats.
Misschien is het ook wel de moeite waard voor ( een aantal ) mijn ( zeven ) broers en zussen.
Bedankt dat je het hier aangekaart hebt!
Groetjes,
Jeanneke.
Een reactie posten